Rozdział 1: Matka Nocy

Ciepłe, duszne i jeszcze bardziej cuchnące powietrze w Bravil otaczało nas w tę bezgwiezdną noc. Pochodnia dzierżona przez Belisariusa Arius'a roztaczała słabe światło, migoczące na wietrze, kryjąc nas za złowieszczą i tajemniczą aurą. Zebraliśmy się wokół pomnika Szczęśliwej Staruszki. Zawsze był dla mnie widokiem na lepsze jutro, ilekroć wygłodniała przechadzałam się tym placem.

Dobrotliwa kobieta z uśmiechem na ustach zniknęła jednak, gdy tylko Altmerka wyszeptała kilka słów. Jej postać, mimo że wykuta z kamienia, zaczęła zwijać się i wykrzywiać się, cofając się wraz z postumentem. Teraz na cokole kuliła się zgarbiona, wychudzona postać z palcami jak szponami, przerażającym grymasem na twarzy i morderczym spojrzeniem. Stałam twardo, jednak serce podskoczyło, kiedy jedyny dobry akcent mojej młodości kurczy się, kruszy i upada, rozgnieciony przez wielki bucior rzeczywistości.

-Załóż to zanim wejdziesz, siostro.-szepnął Banus Alor, wciskając mi w dłoń czarny materiał, a samemu wchodząc za Arquen przez klapę do sanktuarium Matki Nocy. Chwyciłam za krawędzie i rozłożyłam ubranie. Szata Czarnej Dłoni koloru węgla powiewała smętnie, wzdymając się z mocniejszymi podmuchami. Stało się, wraz z wręczeniem mi tej togi oficjalnie stałam się Mówcą. Szybko zarzuciłam cienki materiał na swój stary kombinezon Bractwa i obejrzałam się na Mathieu Bellamont'a, który, rzucając mi dziwne spojrzenie, zniknął w przejściu.

Nerwowo rozejrzałam się po placu i oknach patrzących w tym kierunku. Wszystkie okiennice były zasunięte, a lampy pogaszone, nikt nie mógł mnie dostrzec i nikt nie chciał mnie dostrzec. Podbiegłam do pomnika, zgasiłam pochodnię i wskoczyłam do dziury, miękko opadając na zakurzony kamień grobowca.

Tuman pyłu uniósł się wokół i osiadł na brzegach materiału. Nie zaprzątałam sobie myśli, by go strzepnąć, Matka Nocy z pewnością nie była wyznawczynią porządku, nie wybrałaby sobie Bravil, tej cuchnącej nory, gdzie nawet zamek nie zachwycał, a kanał płynący przez środek miasta odstraszał z daleka wysokim, stromym brzegiem oraz zatęchłą wodą.

Powoli przeszłam przez wąski korytarz, uważając, by nie zahaczyć głową o niskie sklepienie. Wszyscy byli już w dużej krypcie, tuż przed grobowcem stała Arquen, a za nią pozostała trójka. Było tu zaskakująco dużo miejsca, sala była wysoka, szeroka na cztery i długa na sześć metrów, poza dużą mogiłą umieszczoną pod symbolem Czarnej Dłoni w pomieszczeniu było jeszcze parę innych grobów, wąskich, prostych, rozrzuconych niedbale. Panowała tu cisza, jeszcze gęstsza i przytłaczająca niż w Jabłecznym Sadzie. Było jasno, wielka misa z palącą się substancją stała w każdym rogu pokoju oświetlając wszystko równomiernie. Mówcy stali na środku, a elfka znacząco spoglądała na mnie. Podeszłam obok niej i czekałam.

Nagle odezwała się, głośno i powoli wzywała Matkę. Poczułam na twarzy tchnienie wiatru, przednie ognie zachybotały się, a następnie zgasły, zostawiając za sobą słaby półmrok. Coś zaczęło majaczyć przed nami, najpierw było to tylko nieokreślonego pochodzenia światło, dopiero potem przybrało wyraz konturów człowieka, a następnie pojawiła się przed nami zjawa, przeźroczyste widmo kobiety, chyba mrocznej elfki, ubranej w długą suknie.

-Matko Nocy!-powiedziała Arquen, opadając na jedno kolano, po chwili unosząc się i uśmiechając się okrutnie.-Kryzys w Bractwie zażegnany, renegat nie żyje, przybyliśmy tu, abyś wybrała nowego Słuchacza-zrelacjonowała szybko, rozglądając się po resztce z organizacji.

-O czym ty mówisz?!-zagrzmiał głos kobiety, ścierając uśmiech z twarzy Altmerki i skupiając na sobie wzrok reszty.-Lachance był wierny Sithisowi do ostatnich chwil, zdrajca nadal jest wśród was, zbezcześcił mój grób!-ryknęła, pomiędzy jej krzykami usłyszałam za sobą zduszone jęknięcie. Odwróciłam się i gwałtownie odskoczyłam do tyłu, w ostatniej chwili unikając ciosu wymierzonego przez Bellamont'a. Deadryczny sztylet dzierżony przez bretona ociekał szkarłatną posoką. Spojrzałam za niego, na ziemi leżał Arius z wyraźnie skręconym karkiem, a obok, oparty o nagrobek, dogasał Alor, chwytając się dłońmi za szyję, starając się stłumić krew lejącą się z poderżniętych żył.

-Ty?!-zdziwiła się elfka i cofała się powoli z wyrazem zaskoczenia na twarzy, jej dłoń machała z tyłu, szukając po omacku czegoś do obrony.

Jak na komendę Mathieu odwrócił się i rzucił w kierunku Arquen, która w ostatniej chwili chwyciła za stępiony miecz, leżący na jednym z grobowców. Szybko się rozejrzałam, poganiana przez wściekłe krzyki mężczyzny i jęki kobiety, która wyraźnie przegrywała fizycznie ze zdrajcą. Złapałam drewniany kij, opierający się niepostrzeżenie o kamienną ścianę, zamachnęłam się i uderzyłam oprawcę w bok, zrzucając go z elfa. Kobieta upadła na bok, lekko podduszana przez dociskany przez niego miecz, lecz Ballamont wykazywał się większą odpornością. Wstał, chybocąc się i łapiąc za bok w który trafiłam.

-Umrzesz pieprzona Dunmerko, a wraz z tobą całe Bractwo!-krzyknął, wyciągając szybko błyszczące ostrze.

Skarciłam się w duchu za moje niedbalstwo i pośpiech, przez który moja broń utkwiła pod czarną togą. Mocniej zacisnęłam ręce na pałce, gotowa w każdej chwili zablokować cios i od razu kontratakować. Ruszył do przodu, machając szpadą od prawej. Przyblokowałam go, lecz siła jego uderzenia odrzuciła mnie na bok, prosto na wystający kamień. Głaz mocno rąbnął w mój kręgosłup, wyciskając z płuc całe powietrze. Przysięgam, że słyszałam okropne chrupnięcie, a potem oczy zasnuł mi cień. Następnie poczułam dopiero chłód podłoża i łzy, które bezwiednie napłynęły do oczu. Ciężko dźwignęłam się w górę, sekundy mogły mnie dzielić od niechybnej śmierci. Podkurczyłam nogi i kucnęłam, drżącymi dłońmi łapiąc końcówkę kija. Rozejrzałam się pośpiesznie. Arquen powoli wstawała, duch Upiornej Matki unosił się kilka centymetrów nad ziemią, w tym samym miejscu co uprzednio, a Bellamont z sadystycznym uśmiechem kroczył do mnie, ciągnąc klingą po kamiennym podłożu.

Dopiero teraz do moich uszu dotarł jego szaleńczy śmiech, było do coś na granicy obłąkańczego chichotu i złowrogiego rechotu. Głośno przełknęłam ślinę i patrzyłam na niego szeroko otwartymi oczami. Czułam strach, mimo bycia zawodowym mordercą ogarniała mnie panika, nie chciałam tak szybko żegnać się z tym światem, nie z rąk tego bretona. Każdy mój mięsień zaczął drżeć, trzęsłam się jak osika i było to wyraźnie widać.

-Boisz się kary boskiej elfie?-zapytał głośno i uniósł broń nad głowę, szykując się do finalnego uderzenia. Ścisnęłam pałkę i podcięłam mężczyznę, dopuszczając do głosu buzującą w mych żyłach adrenalinę. Z głuchym odgłosem padł na plecy, puszczając rękojeść. Szybko wyprostowałam się, gotując się do ciosu, gdy ból w plecach odżył na nowo, paląc mięśnie. Osunęłam się na kolana, a łokcie ugięły się lekko, lecz nie wypuściłam broni. Zacisnęłam zęby i rąbnęłam z całej siły w jego klatkę piersiową. Zwinął się z bólu i na kilka chwil stał się bezbronny. Rzuciłam się w stronę czerwonego, zaostrzonego sztyletu, który wypadł mu z rąk, gdy dostał po raz pierwszy. Lewą dłonią unieruchomiłam go, a drugą pewnie wbiłam w miejsce, gdzie powinno znajdować się jego serce. Jęknął przeciągle.

-To za Bractwo.-przekręciłam sztylet.-To za Arius'a.-pchnęłam ostrze głębiej.-To za Alor'a.-wyciągnęłam brzeszczot i ponownie ugodziłam konającego.-A to za Luciena.-wycedziłam przez wciąż zaciśnięte zęby. Z radością patrzyłam mu w oczy, jak powoli zachodzą mgłą, przystają widzieć, a dusza umyka. Umarł. Czułam to, ten wstrętny śmieć wyzionął ducha. Poczułam, jak złość którą tłumiłam, miesza się z tą, która napłynęła teraz. On cierpiał za słabo, zbyt szybko odszedł, zbyt lekko.

Zaczęłam wrzeszczeć. Był to wrzask, jakiego nigdy jeszcze nie słyszałam, gardło wydawało z siebie dzikie, głośnie i skrzeczące dźwięki, uwalniając część emocji. Powoli brakowało mi powietrza na dalszy okrzyk.

Cisza. Nie mogłam tak już dłużej. Opadłam do tyłu i, opierając się o twardy grób, przymknęłam oczy, próbując uspokoić tłukące się serce, drżące kończyny i rozbiegany wzrok. Adrenalina opuszczała moje żyły. Mięśnie szczęki rozluźniły się. Odetchnęłam głośno.

-Mówczyni...-powiedziała cicho Arquen. Spojrzałam na nią nieco skołowanym wzrokiem. Stała w kącie sali, tuż za Matką Nocy, na jej twarzy było widać słaby szok i efekty wcześniejszego duszenia.

-Matka chce ci coś powiedzieć.-dodała głośniej. Wstałam powoli, odczuwając teraz efekty starcia z Bellamont'em. Plecy mnie rwały, uniemożliwiając normalne chodzenie. Pokuśtykałam tu widma i stanęłam niepewnie naprzeciw. Jej głos był dziwny, inny, nie miałam pewności czy rozbrzmiewa w krypcie, czy tylko w mojej głowie. Mówiła cicho, spokojnie i wyraźnie, tłumaczyła mi wszystko jak małemu dziecku, lecz byłam jej za to wdzięczna. Szeptała o słabości Czarnej Dłoni i dawnego Słuchającego, a ja pozwalałam jej słowom wnikać w umysł i zapisywać się w pamięci, zbyt słaba by rozmyślać o nich teraz.

-...Ty jesteś przeszłością Mrocznego Bractwa, ty jesteś moim Słuchaczem, na którego tak długo czekałam.-mruknęła. Spojrzałam na nią zaskoczona. Ja? Osoba, która kompletnie nie wiedziała o działaniu Czarnej Dłoni, miała stać się członkiem najwyższej rangi.

-Ale...-zaczęłam, uświadomiwszy sobie, że elfka stojąca obok nadała by się do tego znacznie lepiej.

-Już podjęłam decyzje. Arquen wprowadzi cię kiedy będziecie już w Sanktuarium. Jesteś gotowa na podróż?-przerwała mi swoim donośnym acz niezwykle delikatnym głosem. Zmęczona pokiwałam jedynie głową i pozwoliłam, żeby Altmerka po raz kolejny objęła mnie swoją mocą. Ciemność zasnuła moje spojrzenie, a świadomość odpłynęła w dal.